هرچه فریاد دارید بر سر 4-4-2 بکشید!
 |
ور رفتن آلگری با سیستم 4‐4‐2 باید تمام شود و درست همین جا هم تمام شود. این سیستم از ابتدای فوریه تا به حال 3 بار استفاده شده و هر 3 بار یوونتوس افتضاح بوده است، دقیقا هم در ۳ بازی بزرگ و مهم! و به خصوص هر چه که جلوتر رفتیم ، بدتر شد. در برابر ناپولی یوونتوس نتوانست از سد خط دفاعشان بگذرد و فقط به لطف تغییر جهت شوت زازا بازی را بردند. برابر بایرن، خط حمله ی یوونتوس در 1 ساعت اولیه اصلا وجود خارجی نداشت و فقط وقتی موفق شدند که آلگری تاکتیک تیمی را تغییر داد.
4‐4‐2 دارد یووه را فاقد هرگونه پویایی در خط حمله می کند. هافبک های مرکزی وقتی مالکیت توپ را به دست می اورند معمولا بسیار دورتر از این هستند که بخواهند مهاجمان را تغذیه کنند. و زمانی که به نقطه ای برسند که می توانند کمک کنند، توپ را از دست می دهند. بازیکنان کناری می توانند یا در کانال های حرکت کنند و یا در کناره ها، اما نمی توانند هر دو کار را با هم انجام دهند و معمولا هم در هر دو حالت به تعداد کافی مدافع وجود دارد که بخواهد جلوی آنها را بگیرد.
در ابتدای بازی می خواستیم ببینیم ورود بازیکنی مثل آساموا که طبیعتا بیشتر از پوگبا می تواند در کناره ها موثر باشد، با توجه به علاقه ی ذاتی پوگبا به استفاده از مرکز زمین، چه اثری بر بازی خواهد گذاشت، اما مشکل سرجایش بود. از مهاجم ها حمایت نمی شد و یووه بیشتر و بیشتر به استفاده از توپ های بلند برای شروع حمله روی می اورد.
آلگری با تاکتیکی کاملا اشتباه وارد این بازی شده بود و تا وقتی بازی 2‐0 و وضعیت خطرناک نشد بارزالی را به زمین نفرستاد و سیستم را 3‐5‐2 نکرد. بازی بهتر شد، اما باز هم مانع پنالتی برای منجر به گل مساوی نشد.
او در حالی وارد این بازی شد که می دانست اگر تیمش یک گل بزند، اینتر برای صعود مجبور به زدن حداقل 5 گل خواهد بود، به جای اینکه حمله کند، دقیقا همان اشتباه بازی بایرن را کرد، به قدر تیم را تحت فشار قرار داد تا نهایتا تیم گل خورد و این بار تعویض هایش موثر نبود، یوونتوس در نیم ساعت پایانی جریان بازی را در دست گرفت، اما نتوانست توپ را وارد دروازه کند، عملکرد آلگری در این بازی کاملا غیر قابل قبول بود.
بلیچرریپورت
